Rok 1960, Czechosłowacka Republika Socjalistyczna. W trzecim roku rządów Antonina Novotnego zaczęły pojawiać się głosy niezadowolenia, spowodowane coraz bardziej pogłębiającym się kryzysem, zarówno gospodarczym jaki i społecznym. W przeciągu kolejnych ośmiu lat fala krytyki rządu jak i Pierwszego Sekretarza przetoczyła się zarówno przez środowiska naukowe, literackie, studenckie oraz wewnątrz partii komunistycznej. 4 stycznia 1968 roku Antonin Novotny został odwołany z funkcji I Sekretarza, zachowując jednak stanowisko prezydenta Czechosłowacji, a na jego miejsce powołano Aleksandra Dubceka.
Szybko stało sie jasne, że zarówno Dubcek jak i powołany na początku kwietnia nowy rząd zamierzają wprowadzić liczne liberalne reformy gospodarcze i społeczne. Kierunek „nowej polityki” nie zakładał wprawdzie wprowadzenia w obrębie państwa wolnego rynku, akceprował socjalizm i zależność od Związku Radzieckiego, lecz mimo to został pozytywnie przyjęty przez ogół społeczeństwa.
Niestety Związek Radziecki szybko zareagował na liberalne zmiany wprowadzane przez Dubceka. Po licznych negocjacjach i przekazaniu do publicznej wiadomości listu do władz Czechosłowacji, nazwanego później doktryną Breżniewa, w nocy z 20 na 21 sierpnia 1968 roku w ramach „operacji Dunaj” 600 tys. żołnierzy Układu Warszawskiego wkroczyło na terytorium Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej. Wszystkie wprowadzone reformy zostały cofnięte, a władzę oddano w ręce „twardogłowych”.
Jedynym nieobecnym w tym całym „zamieszaniu” była Rumuńska Republika Ludowa pod rządami Nicolae Ceausescu. Przywódca zdając sprawę, że może zapłacić podobną cenę za swą niesubordynację jak rządzący Czechosłowacją, w roku 1970 zlecił budowę drogi wiodącej przez góry fogaraskie z południa na północ. Realizacja projektu trwała zaledwie 4 lata. Mimo obaw Ceausescu nigdy nie było potrzeby transportowania tędy czołgów ani innego sprzętu wojskowego do obrony północnych granic państwa.
Budowa drogi pociągnęła za sobą jednak wielomiliardowe koszty. Użyto ponad 6 milionów kilogramów dynamitu do wysadzania skał. A ponad 40 żołnierzy straciło życie przy pracy.
Nicolae Ceausescu nie mógł jednak przypuszczać, że wiele lat później droga nr 7C łącząca Sibiu i Pitesti stanie się najpopularniejszą drogą w Rumunii i zarazem jedną z jej największych atrakcji.
Po wspięciu się górskim szlakiem nad Balea Lac, które określić możemy mianem “rumuńskiego Morskiego Oka” straciliśmy z oczu szosę transfogaraską, która w tym miejscu zagłębiała się w tunel. Ruszyliśmy w górę, chcąc przejść ponad nim i po drugiej stronie znów odnaleźć wzrokiem serpentyny drogi. Przeprawa nie była łatwa. Widoczność spadła drastycznie. Chcieliśmy zdobyć jeden szczyt, a zgubiliśmy się i przez przypadek zdobyliśmy trzy… Całe szczęście wreszcie udało nam się przedostać na drugą stronę gór, a kolejnego dnia rozbić się nad zaporą Vidraru, w towarzystwie pasących się koni.
